Hier vind je recensies die ik schreef. Het is een selectie, af en toe komt er een bij. Op de site met blogs lees je persoonlijke ervaringen. 

De wereld wordt geregeerd door machines en de macht daarachter. Voor het individu, laat staan de eigenheid van een individu, is geen plaats en wie durft te spreken wordt bruut het zwijgen opgelegd. De sfeer in ‘La Chute des Anges’ (De val van de engelen) van Compagnie L’Oublié(e) is die van beangstigende dystopische romans als ‘Brave New World’ van Aldous Huxley, maar dan hoopvol verweven met slapstick, acrobatiek, dans, een filmische, suggestieve stemming,  een imposant gebruik van techniek en een bijzonder spel van licht en vooral duisternis.

Ze lijken zussen, de allerbeste vriendinnen, steunen elkaar door dik en dun. In 'La Boule' zijn de acrobaten Kim Marro en Liam Lelarge voortdurend met elkaar verstrengeld. In de meest vreemde en onnavolgbare poses bewegen ze als één levend organisme door de piste. Welk been is van wie?  Van wie is die arm?  Die voet? Gedurende deze voorstelling wordt het voortdurend spannender en onvoorstelbaarder. En dan het is nog komisch en ontroerend ook.

Acrobatiek, dat zijn toch salto’s, artiesten die op elkaars schouders staan? Jazeker, maar niet onder alle omstandigheden. Dat blijkt bij de verbazingwekkende en kwetsbare voorstelling ‘Masha’ van Cie Palimsesta. Acrobatiek op een spekgladde vloer, als kijker ontdek je hoe moeilijk dat is en krijg je alsmaar meer waardering.

De ingrediënten: twee artiesten in ochtendjassen en een witte fiets. Het eindresultaat: een prachtige, poëtische en ontroerende circusvoorstelling met adembenemende acrobatiek in de piste én op de vierkante meter, verweven met persoonlijke verhalen en indrukwekkende zang.  

 Bij de fascinerende dansvoorstelling The End part 2 van Arno Schuitemaker voelt het alsof je op een dynamische clubavond bent, vol met zich uitputtende, zich uitlevende dansers. Ze zijn live te zien, maar ook sterk uitvergroot, door middel van projecties ook op immense doeken. Dat levert krachtige beelden op en dat in combinatie met de pulserende dwingende muziek, maakt The End... tot een voorstelling om je vingers bij af te likken.

United Cowboys, dat is chaos, rebellie, absurditeit, confrontatie, maar ook prachtige dans. Met Resilience viert het Eindhovense gezelschap dat het dertig jaar bestaat. Deze verpletterende jubileumvoorstelling bewijst dat Cowboys zich blijft ontwikkelen en de eigen identiteit voortdurend versterkt. In de overweldigende belevenis, een eerbetoon aan de kunsten,  zijn verwijzingen naar eerdere producties van de Cowboys, maar elke scène, elke beweging, elk idee oogt actueel. Mindblowing, wat gebeurt er veel.

Ongemakkelijk, fascinerend en verslavend. Met Yellow Horizon brengen choreograaf Annemijn Rijk en scenograaf Theun Mosk een indringende, zinsbegoochelende ervaring op het snijvlak van beeldende kunst en performance, die alles wat daarbuiten gebeurt, doet vergeten. Kijkend naar een van kleur veranderende cirkel, leef je alsmaar meer in het moment en nemen de zintuigen het over van de ratio. Dat is een magische ervaring, waarbij volledige overgave noodzaak is.

Dans en hedendaags circus liggen dicht bij elkaar en die twee vullen elkaar soms prachtig aan. Dat bewijst ook circusgezelschap Sztukmistrze uit de Poolse stad Lublin met de ambitieuze voorstelling ‘Gradient’. Nee, geen losse acts, zoals in het traditionele circus. De vijf artiesten verweven jonglerie (ballen, ringen, kegels) en acrobatiek (op de grond, in de lucht) met moderne dans tot een prettige, continue stroom aan bewegingen.

De Franse artiest en choreograaf Yoann Bourgeois weet de zwaartekracht op een subtiele en meesterlijke manier te bespelen. Dat blijkt in ‘The Unreachable Suspension Point’, dat is een poëtische voorstelling die te zien was op het Internationale Dans Festival in het Poolse Lublin. Hij speelt deze productie met danseres Marie Bourgeois en de pianist Tomasz Bielski. Maar ook de plateaus, enorme dominante attributen op het podium, eisen een hoofdrol op.

Er is taart, een lachende vrouw, er valt iets te vieren. Dit is te zien in een film die op een scherm wordt geprojecteerd in de sociaal bewogen voorstelling ‘Light and Desire’ van het gezelschap van de Amerikaanse choreograaf Colleen Thomas. Deze dansvoorstelling heeft een overduidelijke boodschap: er zijn mooie momenten in het leven, genoeg zelfs, maar ook de samenleving van vandaag is geen vanzelfsprekend feest voor vrouwen.

Ze komen uit de oorlog, zijn met hun gedachten bij de oorlog. Met hun hart zijn ze bij dierbaren die elke dag onder de oorlog gebukt gaan, en ze voelen angst, paniek, pijn en verdriet. Dan kun je verwachten dat als zes uit Oekraïne gevluchte danseressen een voorstelling maken dat stuk de brute inval in hun land als uitgangspunt heeft.

Wat een subliem idee en wat prachtig uitgevoerd! In de sterke, hallucinerende performance ‘Mos’ neemt de Griekse danseres en choreograaf Ioanna Paraskevopoulou haar publiek argeloos mee naar het vergane tijdperk van filmhelden als Fred Astaire, John Wayne en Shirley Temple.