Acrobatiek, dat zijn toch salto’s, artiesten die op elkaars schouders staan? Jazeker, maar niet onder alle omstandigheden. Dat blijkt bij de verbazingwekkende en kwetsbare voorstelling ‘Masha’ van Cie Palimsesta. Acrobatiek op een spekgladde vloer, als kijker ontdek je hoe moeilijk dat is en krijg je alsmaar meer waardering.
Cie Palimsesta bestaat uit evenwichtskunstenaars Andrea Rodriguez de Liebana en Sergio Gonzalez. De twee werken sinds 2021 samen, dit is hun eerste voorstelling.
De artiesten staan op een langgerekte, smalle, zwarte baan. Die vloer is zeven, acht meter lang, nauwelijks een meter breed. Het is een soort catwalk, met het publiek aan weerskanten.
Spekglad
De vloer blinkt en is spekglad. Het zal olie zijn dat erop is gesmeerd. Zo’n ondergrond maakt snel en gemakkelijk bewegen onmogelijk. Voor trucs die gangbaar zijn in het circus zijn de mogelijkheden op deze gladde oppervlakte beperkt. Een salto, een radslag, daar is geen beginnen aan.
De twee acrobaten zitten op hun knieën en met snelle handbewegingen schuiven ze naar het midden van de vloer, dat kost zichtbaar energie. Zo bewegen ze heen en weer, op verschillende manieren. Met de handen, met de benen gaan ze voor- en achteruit. Het ziet er intensief, maar ook komisch uit.
Balans bewaren
Gaandeweg worden de voeten, de handen, de rest van de lichamen steeds vetter en gladder. Dat geldt ook voor de vloer. Kleine sprongetjes en hupjes, die zijn onder normale omstandigheden zo eenvoudig, maar niet op deze ondergrond. Elke keer als Andrea Rodriquez de Liebana naar voren springt, moet ze zich inspannen om de balans te bewaren.
Als kijker laat je alle verwachtingen vallen en zoom je in op de kleine bewegingen, op hoe verdraaid moeilijk die zijn onder deze lastige omstandigheden. Het is een bijzondere ervaring, kwetsbaar en licht van toon. Zo lopen de acrobaten op enig moment op de plaats, dat doet denken aan het voortbewegen van stripfiguren in een cartoon.
Worstelingen
De uiteinden van de lange vloer gaan een stukje omhoog, zo'n 45 graden. Zo ontstaan hellingen waar de spelers tegenop proberen te lopen. Tevergeefs, zonder succes, steeds glijden de twee achteruit. Liggend raken ze elkaars voeten, staand elkaars billen. Het zijn eenzame worstelingen, maar de twee helpen elkaar onbedoeld door elkaar met hun lijven tegen te houden als ze te ver dreigen door te glijden. Het levert mooie beelden op.
Halverwege de voorstelling pakt Andrea Rodriguez de Liebana een microfoon en stelt enkele toeschouwer vragen, vooral over degene die aan de overkant op de tribune zit. 'Zijn er tussen jullie twee overeenkomsten?' Het is een intermezzo die de spanning breekt, maar waarom deze scène is ingepast blijft onduidelijk. Mogelijk willen de spelers het kijken van de toeschouwers beïnvloeden.
Metafoor
De gladde ondergrond lijkt een metafoor voor het leven, dat loopt niet altijd gemakkelijk. Soms word je hard op jezelf teruggeworpen, en is de helllng die je moet bestijgen te schuin en te hoog. Elke toeschouwer kan er zijn eigen invulling aan geven. Wat aan het eind van de voorstelling ook opvalt: als je je probeert aan te passen aan de omstandigheden dienen zich nieuwe kansen aan. Zo blijkt het op deze gladde vloer mogelijk om een mooie dansante beweging te maken die onder normale omstandigheden nooit te doen zou zijn.
‘Masha’ is een voorstelling die aanzet tot nadenken.
Gezien op circusfestival Circolo
FOTO'S: Jona Harnischmacher
