'Carrying my father'. De titel belooft wat de voorstelling laat zien. Zonen die hun vaders dragen, maar ook vaders die hun zonen dragen, ondersteunen en uiteindelijk weer loslaten.
Dat doen de vier vaders en de vier zonen van het Vlaamse THERE THERE Company op een innemende manier. Of het hoogstaande acrobatiek is? Nee, maar daar gaat het niet om. De acht mannen vertellen met hun acrobatiek en samenspel een aandoenlijk en symbolisch verhaal over een uitstekende balans tussen opeenvolgende generaties.
THERE THERE is het gezelschap van circusmakers Hanna Mampuys en Toon Van Gramberen. Samenwerking tussen lijven is uitgangspunt van hun voorstellingen met hand-to-hand acrobatiek.
Koppels
In 'Carrying my father' staat Toon van Grambergen op het podium, samen met zijn vader Eugeen. Met nog drie vader-zoon-koppels brengen ze een programma met acrobatiek. De performance was te zien op Circolo in Tilburg
Het stuk begint met voorzichtig aftasten. De stemmen van vaders zijn hoorbaar: 'Ik denk dat ik qua conditie wel mee kan'. De vaders en zonen hangen tegen elkaar, steunen op elkaar, houden elkaar in evenwicht en gaandeweg klimmen ze ook op elkaar schouders. Dat gebeurt in koppeltjes, maar ook in een groep van acht.
Wandelen
Zo klimt een vader op de knie van zijn zoon en klautert vervolgens op de menselijke heuvel die de spelers vormen. Ook maken ze een brug waarover een vader kan wandelen. Hij staat hoog en stapt via de handen van opeenvolgende performers steeds verder naar voren. De spanning van de voorstelling zit in de afwisseling. Met lichtbundels worden duo's belicht, waarna het collectief weer centraal staat.
De vaders zijn geen professionele acrobaten. Dat is te zien. Natuurlijk. Maar vanaf het eerste moment is het duidelijk dat je kijkt naar een samenspel van vaders en zonen. Dat maakt de performance bijzonder. Dat verovert je hart.
Eigen vader
En het stuk roept ook vragen op. Als ik een zoon had gehad, had ik dit dan ook met hem gedaan? En had ik dit met mijn eigen vader kunnen doen? Hij had waarschijnlijk nee gezegd, maar had ik zelf die nabijheid durven aan te gaan?
De vaders en zonen bij THERE THERE Company dragen elkaar op de schouders, op de handen, maar ze tonen tegelijkertijd en vooral hoe close ze zijn.
Poolse waaghals
Op Circolo is ook 'Willy Wolf' van het Franse Contrabande te zien. In de vooraankondigingen is breeduit geschreven over het spektakel dat de performers zouden bieden. Die belofte wordt weliswaar enigszins ingelost, maar het circusprogramma toont te veel tekortkomingen. Zo duurt het lang voordat er werkelijk spektakel was te zien.
Contrabande speelt het verhaal van Willy Wolf. Die Willy was een Poolse fabrieksarbeider die zich profileerde als stuntman, trapeze-artiest en schoonspringer. 'Buy the man who will die', stond op de ansichtkaarten van deze waaghals gedrukt. Dat deed hij dan ook. Toen hij 27 jaar was sprong hij van een brug in Nantes, 53 meter naar beneden. Hij overleefde het niet. Vele duizenden mensen zagen hem neerstorten.
Sensatie
Een eeuw later brengt Contrabande een eerbetoon aan de man. Het collectief zet ook vragen bij het gegeven hoe ver je moet gaan om sensatie op te roepen.
Het gegeven is prachtig, de uitwerking schiet tekort. Aan het begin van de voorstelling lopen de artiesten bloot door de piste. Het is donker, maar hun contouren zijn zichtbaar. Als ze zich aankleden, blijkt de een nog uitbundiger te zijn gekleed dan de ander. Er is muziek, zang, er is dans en beweging. Er is tekst, maar lange tijd is er nauwelijks echte actie. De opbouw is traag en lijkt een beetje te camoufleren dat er helemaal niet zoveel spektakel in de voorstelling zit.
Engels
In de piste staat een tv-scherm waar voortdurend door spelers naar wordt gekeken en er is een kringgesprek waarbij een performer die in een rolstoel zit een betoog houdt. Dat doet hij weliswaar in het Engels, maar een Fransman die Engels spreek is niet altijd goed verstaanbaar. Waarschijnlijk zitten in de tekst en in de acts veel verwijzingen naar het leven en het karakter van Willy Wolf, maar als toeschouwers tast je te vaak in het duister.
En natuurlijk is er spektakel. Dat is aangekondigd. Boven in de nok van de tent is een plank, noem het en duikplank. Daar wordt meegespeeld. Een acrobaat staat op het puntje van die plank en draait toch maar om. Halverwege de voorstelling is er dan toch die sprong. Van erg hoog naar een ligkussen, diep beneden in de piste.
Motor
De act met de motor is ook spectaculair. Die motor hangt aan kabels en zwiert met snelheid door de piste. Een luchtacrobaat hangt aan de crossmotor, staat er bovenop en zwaait vervaarlijk door de lucht.
Toch is de act met de wip, de bascule, het meest bijzondere onderdeel van het programma. De performers springen van hoop op het uiteinde van de wip en de partner aan de andere zijde van de wip vliegen hoog de lucht in. Dat gaat snel en de performers wisselen elkaar vliegensvlug af. Dat is het spektakel dat je verwacht en is werkelijk uitstekend uitgevoerd.
Deze artiesten kunnen wel iets, maar het duurt te lang voordat dat zichtbaar wordt.
Foto: Circolo/Jostijn Ligtvoet