Dans, dat is toch veel beweging en geen of weinig tekst? Vergeet het. Niet bij de absurde performance W̶E̶L̶COME van het Franse Compagnie Les Vagues. Er vloeien ontzettend veel woorden, al kun je nauwelijks zien dat die worden uitgesproken. En de bewegingen van de performers dan? Die zijn extreem minimaal, in ieder geval bij aanvang van de voorstelling.
Saai? Nee. Allesbehalve dat. Deze droogkomische voorstelling boeit, van begin tot eind. En ja bewegingen? Het draaien met de tong is ook een intense beweging.
Als het publiek de zaal binnenkomt staan de drie performers al op de vloer. Ze zijn gekleed in een kanariegeel shirt met een col. Het gewicht staat op één been, de hand leunt op de heup, zo staan de drie doodstil als licht gebogen mannequins, met een zoekende, afwachtende blik in de ogen.
Buikspreken
Schijn bedriegt, de drie staan niet helemaal stil. Een voet schuifelt, een arm beweegt traag en als je met de ogen knippert dan staan de drie in een net even andere positie dan voorheen. Die veranderingen vallen niet zo op, want als toeschouwer ben je geneigd gefascineerd naar de lippen van de drie te kijken. Want gebeurt daar iets of niets? De drie slaken klanken, uiten woorden, hele zinnen soms, maar de monden bewegen amper, niet zichtbaar in ieder geval. Ook bij het zingen van een lied, het murmelen en het roepen niet. Dit is werkelijk een fraai staaltje buikspreken en dat werkt in deze moderne danssetting vervreemdend en hilarisch.
Hi Anna
De drie, een man en een vrouw, noemen namen, ze lijken mensen te herkennen en heten die welkom: ‘He Anna is hier, hi Anna’. ‘Hoi Cindy, ja lang geleden’. ‘En kijk Eduardo is er ook’. De mimiek blijft neutraal, de poses transformeren in nauwelijks waarneembare kleine stappen en het publiek hoort wat het niet ziet.
Chantal schijnt jarig te zijn. Zonder de strakke blik in de ogen drastisch te veranderen zingen de drie ‘lang zal ze leven’ en ze rekenen daarna op een tamelijk ingewikkelde en gortdroge manier haar leeftijd uit.
Verspilling van tijd
Gaandeweg worden de conversaties alsmaar absurder: een quasi wetenschappelijk betoog wordt gevolgd door reacties op het aanschouwen van een kind. ‘O, wat mooi’, tot: ‘we zitten met elkaar opgescheept, wat een verspilling van tijd.’
Excentrieke vorm
Compagnie Les Vagues, het gezelschap van Joachim Maudet die zelf ook meespeelt, werkt en experimenteert met de dissonantie tussen stem en lichaam. Met het excentrieke concept van W̶E̶L̶COME heeft het gezelschap iets bijzonders in handen. Het is aantrekkelijk om naar te kijken, grappig, verwarrend ook, maar vooral geniaal bedacht.
Sculptuur
Zijn er dan helemaal geen grote bewegingen? Jawel. Het stuk ontwikkelt zich, de beweging explodeert uiteindelijk en de interacties tussen de drie ook. Met drie afzonderlijke lichamen is het mogelijk om een sculptuur te maken waarbij op enig moment niet meer duidelijk is van wie welke arm of welk been is. De spelers rollen over de vloer, de woorden ook. En dan is er nog dat dat spel met de uitgestoken tongen. Dat is meesterlijk en dolkomisch tegelijk.
En ineens is er niets meer. Dan resteert de herinnering aan iets bijzonders en het verlangen om dit nog een keer te mogen zien en meemaken.
Adoptie
De voorstelling WE̶L̶COME werd voorafgegaan door ‘Nabinam’, een aangrijpende solo van Jean-Baptiste Baele. Daarin deelt hij zijn adoptieverleden met het publiek. De performer komt oorspronkelijk uit Madagaskar. Hij is opgegroeid met broers en zussen die ook zijn geadopteerd, uit India en Haïti. Anders zijn dan de mensen in de omgeving waar hij opgroeit en leeft, is een thema waar hij dagelijks mee heeft te dealen. Hoe welkom is hij eigenlijk?
Ook in deze solo zit veel tekst, zichtbaar uitgesproken deze keer en met veel emotie verteld. Met soms wilde bewegingen, met rennen over de vloer, met het naspelen van momenten uit zijn leven, onderstreept Jean-Baptiste Baele zijn intieme verhaal.
FOTO'S: ©FestivalParallèle_M.Vendassi&C.Tonnerre
Gezien: Lublin Internationaal Dans Festival
