Chantal is een jonge Brabantse boerin, vlotte babbel, goedlachs. Ze houdt kippen, geiten, koeien en is nu ook… toneelmeester. Haar koeien Dora en Trix zijn geen melkmachines meer, ze zijn ervaren toneelactrices en spelen zichzelf.
De bejaarde zwartbonte koeien staan avond aan avond op de bühne van de schouwburg Amsterdam, achter een hek waar stro uitsteekt en acteurs voorbijlopen. De twee zijn deel van de cast van Mijn Lieve Gunsteling, een toneelstuk dat speelt op het platteland, vaak in een boerenstal. De koeien liggen in het stro, kijken loom de zaal in, staan traag op en draaien hun kont. Ware podiumbeesten.
Voorbeeldig
Chantal houdt achter de coulissen een oogje in het zeil. Met zorg.
Dora en Trix gedragen zich voorbeeldig. Ze schijten niet op het toneel, dat doen ze na afloop, als ze de veewagen instappen. Ze zijn rolmodellen en herstellen bij mij wat die losgeslagen boeren aan goodwill kapotmaken. Chantal doet dat ook. Ik krijg weer een goed gevoel bij het boerenleven.
Relboeren blokkeren wegen, rammen deuren met een tractor, steken strobalen in de fik en duwen auto’s omver. Poppen met een strop om de nek, omgehakte bomen, maanden van trekker-terreur maken boeren niet populair. Niet bij mij.
Mijn lieve Gunsteling van ITA.
Foto: Jan Versweyveld.
Aan hun laars lappen
Ik ben opgegroeid op het platteland, weet van kinds af aan dat sommige boeren regels aan hun laars lappen. Ja, tuurlijk, bio-boeren, sociale boeren, progressieve boeren, petje af. Maar je hebt ertussen. Ik kreeg het mee, destijds: illegaal lozen, mest uitrijden in het donker, dieren slaan en jonge boeren in de kroeg die daarover opscheppen.
Maar nu ken ik Trix en Dora én ik ken Chantal. Mijn respect voor de boer was gezonken, naar de bodem van een meurende gierput, maar deze jonge boerin en haar koeien trekken me eruit.
Het zal ze wat
Voor de toneelvoorstelling in Amsterdam leerde Chantal haar koeien om rustig op het toneel te staan, om goed om te gaan met licht- en geluidseffecten en met het applaus uit de zaal. En als iemand een keer ‘boe’ wil roepen, het zal ze wat.
Chantal vertelde me dat koeien nooit met plezier de plank van de trailer oplopen, altijd met weerstand, maar deze twee koeien doen dat met een twinkeling in de ogen.
Prijs
In gedachten zie ik Trix en Dora op de rode loper bij de uitreiking van het Gouden Kalf of een andere film- of toneelprijs. Chantal pal achter ze. Haar koeien hebben een fonkeling in de ogen, schijten niet, vertrappen niets.
Zij niet.
Mijn lieve Gunsteling van ITA.
Foto: Jan Versweyveld.