Het is een mooi evenement, zo tijdens de donkere dagen voor kerst: Night of the Arts, voorheen Nacht van de Kunsten, bij de Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg. Het is een energiek avondje talenten scouten: dansers, theatermakers, muzikanten, zangers, klassieke musici, om aan het eind van de avond te constateren dat het wel snor zit met de nieuwe lichting artiesten en kunstenaars.
Wie het wil zien kan niet anders dan constateren dat in Tilburg veel talent rondloopt. Dat is te zien tijdens presentaties van jonge makers in theater De Nieuwe Vorst, zomaar in de binnenstad op straat, op Circolo, tijdens avonden van de Rockacademie bij poppodium 013, maar ook hij de open donderdagen bij museum De Pont.
Een van de leukste evenementen is Night of the Arts. In de lokalen, zalen en dansstudio's bij de Hogeschool voor de Kunsten is een reeks korte, soms ultrakorte voorstellingen en concerten te beleven.
Kiezen, kiezen, kiezen
Dat biedt de kans op die avond een beeld te krijgen van wat de huidige lichting studenten in haar mars heeft, als is het vooral zo dat je niet alles kunt zien, want het is vooral kiezen, kiezen, kiezen en dus voorstellingen missen. Het is rennen door de lange gangen, van het ene concert naar het andere om ondertussen door ramen een glimp op te vangen van stukken die al bezig zijn.
Maar dat gejaag levert wat op.
Bij toeval sta ik tegen 20.00 uur bij het lokaal waar theatermaker Storm Boender zijn korte voorstelling 'Senang' speelt. Er is plek, dus snel naar binnen.
Veel makers gingen Storm voor, maar ook hij gaat in zijn autobiografische voorstelling op zoek naar zijn roots en dat doet hij intens, herkenbaar, aansprekend en met een heldere en lichte toon.
Opa en oma uit Indië
Op zijn zevende is hij nog niet bezig met zijn roots, zo vertelt hij, al weet hij dat zijn opa en oma uit Indonesië/Nederlands Indië komen. Maar als hij iets ouder wordt, dan confronteert de buitenwereld, lees: een docent op school, hem met zijn anders zijn.
Hoezo anders, denkt hij dan, ik ben een Nederlander.
Compleet, complex
Het is het begin van een zoektocht. Naar het verleden van zijn opa en oma, hun ervaringen als Nederlands Indiërs en hoe met ze is omgegaan toen ze in Nederland kwamen. Hij neemt contact op met organisaties, stelt zijn vragen en verslindt boeken over Indonesië.
Langzaam wordt het plaatje completer, maar ook complexer.
De jonge theatermaker vertelt zijn verhaal beeldend. Bovendien zingt hij en speelt hij gitaar. Het stuk eindigt abrupt, maar waarschijnlijk is het nog niet af. Wel veelbelovend. Op de vloer laat hij de aantekeningen van zijn zoektocht achter. Het is de moeite om daar even naar te kijken.
Storm Boender
Foto: collectie Hogeschool voor de Kunsten
Confetti
Belovend en vermakelijk is ook Sugarrush, een korte dansvoorstelling van twee sprankelende danseressen die wiegend beginnen op het ritme van een metronoom, maar gaandeweg neemt een beat, ook het geluid van een telefoon en een automatische beantwoorden het tempo over.
Op de vloer ligt confetti en dat blijkt niet de enige feestelijkheid. Ook in de mouwen van de truitjes van de danseressen zit confetti, net als in hun broek en sokken.
Het is een vrolijke, speelse act van makkelijk bewegende performers.
Goede combinatie
Makkelijk ziet het er ook uit bij 'And yet so familiair' van de dansers Kenji van Nieuwenhuizen en Carolina Wilkinson. Hij is groot, zij is klein en op een of andere manier is het een voortreffelijke combinatie.
De beweging is fluïde, gaat ogenschijnlijk steeds met gemak over in een andere beweging en heel af en toe is er ook een beetje acrobatiek te zien. Ik ben benieuwd naar wat deze twee de komende jaren gaan maken. Als duo hebben ze iets moois in handen.
Sugarrush.
Foto: Collectie Hogeschool voor de Kunsten
Oumy, naar haar blijf je luisteren
Theater, dans, het is maar een klein deel van het aanbod. Het concert van de Fontys Bigband is altijd goed voor een aangenaam half uurtje, maar in het Cenakel, een zaal enkele meter verderop, trekt het optreden van de Nederlands/Senegalese zangeres Oumy Diop de aandacht.
Ze geeft een concert met haar zevenkoppige band en ze blijkt een sterke, ook bescheiden frontvrouw die jazz, pop, Afrikaanse folk relaxt aan elkaar smeedt. Als Oumy zingt is er geen enkele reden om snel naar een andere zaal te rennen om een dans- of theatervoorstelling te zien. Ze pakt de luisteraar in met een innemende performance en mooie stem.
Prettig en laconiek
En ook The Owls and the Orcas is een band om in de gaten te houden. De muziek is stevig, maar vooral de prettige, laconieke podiumpresentatie van zanger en gitarist Wannes van Mol spring in het oog.
En zo is er vast veel meer dat in het oog springt, tijdens Night of the Arts, maar het is kiezen met weinig tijd en een groot aanbod maken dat lastig. Ik heb veel gemist.
Gelukkig zijn er het hele jaar door presentaties van studenten van de Hogeschool voor de Kunsten. Wekelijks, soms dagelijks. Die vind je op de agenda van de FHK.
In het voorjaar zijn zo'n vier, vijf weken op rij de afstudeervoorstellingen en concerten van vierdejaars te zien. Get Out is de titel van het evenement. Dan zijn oorstellingen te zien op veel locaties in de stad.
De academie voor Theater heeft dan een eigen festival: Storm heet dat. Die titel heeft dan weer niets met Storm Boenders te maken, al hoort hij er zeker thuis.
Zangeres Oumy.
Foto: collectie Hogeschool voor de Kunsten